در نظر استیو جابز، ملاک افراد برای شرکت اپل تخصص و مدرک نبود؛ در عوض معیاری بود که کمتر کسی به آن فکر می کرد. اشتیاق و انگیزه داشتن در کار.
زمانی که استیو جابز شرکت اپل را تأسیس کرد، می دانست در آینده موفق خواهد شد. اپل در همان اوایل، دو مدیر مجرب و حرفه ای را جذب کرد، اما چند روز بعد، استیو آنها را اخراج کرد!
به گزارش زومیت، در فیلمی که او در یوتیوب منتشر کرد، اظهار داشت که این افراد توانایی مدیریت دارند، اما نمی دانند چگونه باید کار ها را انجام دهند و در ویدئو آنها را «به درد نخور» فرض کرده بود.
به دنبال این واقعه، جابز شروع به جست وجوی ویژگی دیگری در افراد کرد و آن، علاقه و اشتیاق بود. او می گفت: «ما به افرادی احتیاج داریم که در کاری که انجام می دهند دیوانه وار بهترین باشند، اما مهم نیست که دارای تخصص مورد نظر باشند یا نه.» استدلال جابز بر این مبنا بود که افرادی که دارای علاقه و اشتیاق به موضوعی هستند، از آخرین دستاورد ها، تکنولوژی و فناوری ها در آن زمینه اطلاع دارند و می دانند چه کار هایی با آنها می توان انجام داد.
برای او مهم نبود فرد در کجا درس خوانده، در کجا کار کرده یا اینکه چقدر رزومه او عالی است؛ در عوض او به دنبال افرادی بود که عاشق حل مشکلات و مسئله هستند. بعد از اخراج مدیران حرفه ای، جابز دِبی کولمن را که در قسمت دیگری کار می کرد، به جای آن مدیران آورد.
دِبی، زن ۳۲ساله ای بود که مدرک ادبیات انگلیسی داشت. مارک کوبان، میلیاردر و سرمایه گذار مشهور، به طور همزمان پیش بینی کرده بود که دبی کولمن بیشترین ارزش را در شرکت خواهد داشت. این استراتژی جواب داد. سه سال بعد از کار کردن به عنوان مدیر تولید شرکت، کولمن به عنوان مدیر ارشد مالی اپل انتخاب شد؛ چیزی که هیچ کس به جز مارک کوبان و جابز، انتظار نداشت.
مؤسس اپل دلیل اینکه کارکنان عالی نیازی به مدیریت شدن ندارند، این گونه توضیح می دهد؛ در نظر او، اگر افراد مشتاق، باهوش و باانگیزه باشند، خودشان را مدیریت می کنند، اما باید نسبت به چشم انداز و هدف شرکت آگاهی کاملی داشته باشند. به اعتقاد او، رهبری نباید وقت خود را برای آموزش افراد و نحوه کار کردن آنها صرف کند؛ در عوض باید در شفاف سازی هدف و چشم انداز شرکت کوشش کند تا همه در آن جهت تلاش کنند.
اندی هرتزفلد، یکی از اولین مهندسان نرم افزار اپل، می گوید: در مصاحبه شغلی افراد، تیم مصاحبه کننده، یک نمونه اولیه از مکینتاش را به افراد نشان می داد؛ سپس به واکنش افراد نگاه می کرد. اگر فرد عکس العمل زیادی نشان نمی داد، یعنی آن فرد رد خواهد شد. آنها می خواهند خیره شدن فرد و برق چشمان او را ببینند. اگر این گونه باشد، او یکی از ما خواهد بود.
منبع: فرصت امروز